Óður
Ég fyrir mig littla líf get ekki skilið hvurnig í ósköpunum hlutur eins og BRIDGE hefur vanabindandi áhrif á mann. Ég man eftir því að hafa séð frændur mína, komna á áttræðisaldurinn, spila þetta við langömmu mína, komna á tíræðisaldurinn. Ég man eftir því að hafa hugsað með mér. "Er það svona leiðinlegt að verða gamall? Er það virkilega komið til þess að það er ekkert annað hægt við tímann að gera þegar maður stendur á grafarbrúninni en að spila BRIDGE?" Ein svo einn góðan veðurdag labbaði inn í mitt, frekar óreiðukennda, líf, ungt gamalmenni er ber nafnið K-Bar á meðal okkar félaganna. Þessi ungi kall sem er búinn með helming æfi sinnar, tölfræðilega séð, ákvað fyrir sitt einsdæmi að kynna mér og nokkrum öðrum fyrir litlu spili sem hann lærði ungur að árum, í kaffipásum eilífðarslorsins þeirra austfyrðinga. "Strákar eigum við ekki að taka upp á því að spila BRIDGE". Mér var hugsað til allra þeirra stunda er ég sá hana langömmu mína, tannlausa, kveða upp sagnir í gríð og erg. "MEIT MLAUB" sem þýðir auðvitað eitt lauf fyrir okkur hin. Það fyrsta sem mér datt í hug, þrátt fyrir þessa skelfilegu sýn, var: "auðvitað" !?!?!?!?!?. Vegna þess að ég er þessi drengur sem tek öllum tillögum opnum örmum, og rakka þær svo niður. En mér til mikilla furðu þá tóku félagarnir undir þessa tillögu og við lentum í því að seta heilt kvöld, fjórir saman, ekki að spila póker ó nei, að spila bridge. Já og núna einni viku seinna sit ég uppi með póst frá kvart tíræðum, ekki mönnum á tíræðis aldri, heldur mönnum sem eiga eftir að láta sér leiðast það sem eftir er ævinnar, um BRIDGE. OG ÉG LES HANN!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!